Afgelopen week bezocht ik het bierwalhalla der stad Rotterdam, oftewel het filiaal van Bier&Co aan de Hoogstraat. Met maar liefst 1600 craft bieren op de schappen zeker de term walhalla waardig. Gezien het feit ik hier uit zelfbehoud bijna nooit kom, was deze exercitie eigenlijk bij voorbaat al gedoemd uit te monden in een "kid in a toystore" achtige scene. Het enige verschil zijnde dat dit kind niet zijn met zakgeld gevulde spaarvarken mee nam, maar zijn bankpas met een vooralsnog positief saldo. Verstandig idee? Mwah...

Tegen de tijd dat ik bij het Angelsaksische schap stond, had ik al schaamteloos zo'n 20 bieren in mijn mand gestopt. Tevens hoorde ik reeds stemmen in mijn hoofd die mij vermanend toespraken af te rekenen en verstandigerwijs de zaak te verlaten.

Echter werd mijn aandacht als bebaarde stadsbewoner en hipster-by-accident meermaals naar een fascinerend zwart-wit-groen etiket toegetrokken. Hierop een getekende illustratie van een limoen-etende man wiens uiterlijk ook mij niet zou misstaan. Ik deed dan ook erg mijn best niet in de zeer geslaagde marketing te trappen, maar voelde mij ten overstaande van al die postmoderne kunstzinnigheid verplicht om op zijn minst het etiket te lezen:

Dit betreft dus een speciale editie en samenwerking tussen het statige Londense Anspach & Hobday en het stoere quasi-underground Against the Grain uit Louisville, Kentucky. Laatstgenoemde brouwerij noemt zich tevens smokehouse, wat het vrij vertaalde beeld van BBQ-vreetschuur maar lastig doet rijmen met het hipster-chique van de wijk Bermondsey waarin Anspach & Hobday zich bevind.

Woah, er staat nota bene dat het geïnspireerd is op de springtime Lentebocks of the Netherlands, dus twee samenwerkende buitenlandse brouwerijen die zich in plaats van een Belgische of Duitse bierstijl laten inspireren door Neerlands lentebock? Op dit moment was het duidelijk dat dit mijn volledige aandacht en curiositeit verdiende, het zanderig aanvoelende etiket maakte het oordeel dat dit stante pede gekocht diende te worden, compleet. Het feit dat een lentebock in december niet voor de hand liggend is, maakte mij als liefhebber van lichte frisse bieren dan ook weinig uit. De rest van het etiket? Niet meer gelezen...

Eenmaal thuis uitgeschonken ontvouwt zich inderdaad de indruk van een licht zomers biertje en een subtiele fruitgeur. Alhoewel ik mijn glas goed en zeepvrij had omgespoeld, valt het me direct op dat er nauwelijks schuim vormt op het bier. Het beetje schuim dat er al was, verdween vooraleer de foto gemaakt was en bij nadere inspectie, concludeer ik dat het koolzuurgehalte van deze The Zest of Friends vrij laag is, wat opmerkelijk is voor een lentebock. Dit bier lijkt dan ook duidelijk op Engelse leest geschoeid te zijn en kan alleen al vanwege het lage koolzuurgehalte zeker gedurfd genoemd worden.

Het beeld van "brouwers met lef", neemt fors toe wanneer tussen de slokken door, de zeer sterke nasmaak van limoen- en citroenschil in mijn mond opdoemt en blijft hangen. Deze nasmaak is dermate sterk dat ik gelijk door heb dat dit biertje not for everyone is, maar omdat ik normaal ook niet zuinigjes limoenschilrasp in mijn wokgerechten gooi, kan ik deze smaak zeker hebben.

Terwijl mijn vriendin met enige afkeer een slok neemt, drink ik ondertussen water om de nasmaak te neutraliseren. Maar nee, het helpt niet, de nasmaak blijft. Echter, deze brouwerijen hebben toch wel het lef gehad om flink van de met sinaasappelschil gebaande lentebock-paden af te wijken, en wel in die mate dat dit niet enkel gedurfd te noemen is. Nee, dit bier is tevens brutaal...

Nadat het flinke blik leeg is, begin ik toch enige teleurstelling bij mijzelf te merken. Nee, niet omdat dit bier tegenviel... in tegendeel, ik weet dat ik nu opnieuw naar die - voor mijn portemonnee - levensgevaarlijke zaak op de Hoogstraat moet om meer van deze Brits-Amerikaanse genialiteit te halen.

Oftewel op z'n goed Engels:

Not bad, cheers!