Deze koninginnenach word ik eens een keer niet wakker met een zwaar hoofd en een wee gevoel in mijn maag. Nee, dit keer ben ik al scherp voordat ik uberhaupt helemaal wakker ben. Er cirkelt een steeds terugkerende gedachte door mijn hoofd en dat is wel van een tompouce.

Nu moet je eerst weten dat ik eigenlijk helemaal niet van tompoucen houdt. Ik vind het bladerdeeg smakeloos. Ik word na 3 happen al misselijk van de bakkersroom. Als je het met etiquette probeert op te eten kun je verwachten dat de room er aan de andere kant van je gebaksbordje vanaf schiet om te belanden op het linker brillenglas van je tafelgenoot. Als je het zonder etiquette, als een gewoon mens naar binnen probeert te schuiven eindig je geheid met plakkerige vingers en een retourtje wasbak. Dat is ook weer zo vermoeiend. Het enige dat het een beetje goed maakt is het mierzoete geglazuurde dakje.
Maar ik dwaal af…

Toen ik eenmaal helemaal wakker was had mijn onderbewustzijn echt zijn best zitten doen. Het eerste wat ik deed was mijn telefoon pakken om te googelen naar een tompouce drive in. Tegenwoordig zet ik achter alles waar ik zin in heb “drive in”. Werkt verassend goed. Nederland is een ondernemend landje. Voordat ik echter klaar was met typen had google zelf al iets ingevuld. Je gelooft het of niet, google kwam met de optie “tompouce bier”.

Tompouce bier??? En dan ook nog eens van 1 van mijn lievelingsbrouwerijen Lowlander??? Dit is precies waar ik deze treurige feestdag mee kan opfleuren! Waar kan ik het kopen? Ik wil het nu. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Het blijkt dat Lowlander de handen ineen heeft geslagen om een special edition bier te maken met de Hema. In plaats van de rookworst of een Takkie in het bier te stoppen hebben ze zich laten inspireren door de tompouce. Er was al wat marketing uitgegaan en het fascinerende brouwsel lag inmiddels welgeteld 3 dagen in de schappen. Online was de voorraad al op. Ik moest naar een winkel die nog beperkt voorraad had :|

Een paar klikken, een douche en fietstocht later stond ik in de Hema met mijn afspraakbevestiging. Want in de huidige tijd moet je een afspraak maken om in de Hema rond te lopen. Ik schrijf het er maar bij in de hoopvolle gedachte dat iemand dit artikel over een jaar leest en denkt, ‘goh, wat een bizarre tijd leefden die mensen toen in.’

20 minuten later stond ik met lege handen, enorme teleurstelling en een fors faalgevoel buiten. Alle blikjes waren verkocht. Afgepakt door hebberige mensen die niet eens 1 blikje voor mij achter konden laten. Wat moeten die neanderthalers er nou mee? Kunnen ze het niet gewoon bij die Jip & Janneke champagne bocht houden?

Maar, over het algemeen genomen blijf ik niet bij de pakken neer zitten. Ik pak google er weer eens bij. Is er in heel NL geen filiaal meer met een biertje? Nee? Tweedehands dan! Marktplaats op. Hoppetee. Daar waren ze! De arme, afgedankte blikjes stonden op allerlei plaatsten door het land heen te wachten om een nieuw baasje te vinden. Tsja. En daar ben ik dus mijn hoop in de mensheid verloren. Er werd al minstens 15 euro voor 1 pietepeuterig klein blikje gevraagd. (De dag ervoor waren ze nog bij de Hema verkrijgbaar voor 2,50) Ik kwam zelfs louche verkopers te vinden die een leeggedronken blikje trachten te verkopen. En daar nog in slaagden ook!

Je zal wel denken. Heeft ze mij nu deze hele lap tekst laten lezen over een bier wat ze niet eens geproefd heeft?! Dat klopt.